Zonsondergang is voor vele fotografen een terugkerend onderwerp. Zelf word ik vaak naar buiten getrokken bij een mooie lucht aan kleurschakeringen. Als ik terugkijk zie ik een patroon van kleuren in mijn foto’s. Bij de foto’s die mij aanspreken is de verbindende factor de kleur oranje en verzonken kleuren.

Verzonken kleuren zijn kleuren met een zwarte laag in het spectrum. Daar zit een betekenis is van verdriet en afscheid. Tegenovergesteld zijn de pastelkleuren, die hebben een witte laag in het spectrum. Met zonsondergang heb je natuurlijk het afscheid van de dag die als thema meekomt waardoor je snel in de verzonken kleuren komt te zitten. Maar wat betekent het voor jezelf? Voor mij valt het op dat ik als naar foto’s kijk van anderen, dat ik neig naar de frisse pastel tinten. Mijn eigen foto’s daarentegen vind ik de pasteltinten vaak niet overeenkomen met de plaatjes in mijn hoofd, ze worden dan te flets. Dan neig ik toch weer naar contrast en de verzonken kleuren.

Kleuren beleven is persoonlijk en kan ook situationeel zijn. Wat in de ene setting klopt, kan net niet overeenkomen in de andere setting (bijvoorbeeld bij foto’s van anderen en foto’s van jezelf). Wat valt jou op als je naar je foto album kijkt? Zie je ergens een patroon of overeenkomst bij foto’s die jou raken? Zit die overeenkomst in kleur, onderwerp, focuspunt, scherpte/diepte? Wat betekent dat voor jou? Wat kun je terugvinden in de algemene symboliek hierover op internet of in de literatuur? Herken je jezelf hierin? Wat kun je ervan leren?

En geniet van het proces.

Een zonnige groet en veel inspiratie plezier.

Susan